Kim są opiekunowie osób wymagających wsparcia w codziennym funkcjonowaniu?

To grupa, o której w Polsce wciąż mówi się i słyszy bardzo mało. Najczęściej są to rodzice osób z niepełnosprawnością. Bywa, że są to także żony lub mężowie osób ciężko chorych lub dzieci, które na cały etat opiekują się schorowanym rodzicem. Opiekunowie żyją w cieniu. Gdy pojawia się choroba bliskiej osoby, zapominają o tym, kim byli dotychczas, o swoich  planach, marzeniach, pasjach. Stają się niewidzialni. Jest ich mnóstwo. Jednak niełatwo jest ich spotkać, bo rzadko wychodzą z domu. Każdy opiekun to osobna historia. Łączy ich jedno: zmęczenie stałym napięciem, czuwaniem, byciem w gotowości. Niesiemy im wytchnienie i pomagamy na chwilę "zejść z dyżuru".

W samej Łodzi opiekunek i opiekunów osób, które nie są w stanie żyć samodzielnie jest ponad 25 tysięcy. W Polsce to ok. 600 tys. osób. To niemal tyle samo co mieszkańców Wrocławia. Nie mogą - jak dotąd - liczyć na satysfakcjonujące wsparcie państwa. Z myślą o nich powstał KTOŚ. ❤

Nasza misja

Wspieramy opiekunów, którzy nie mają już siły zadbać o własne potrzeby. Pokazujemy im, że są ważni i warci uwagi, a dbałość o czas dla siebie i  swoją równowagę psychiczną jest konieczna. Bo ratownik, który opadnie z sił, nie uratuje już nikogo.

Skąd pomysł na fundację?

Magda Kijańska  - założycielka: Pomysł na fundację powstał w mojej głowie kilka lat po stracie dziecka, kiedy próbowałam ułożyć swój świat na nowo. Moja córcia była nieuleczalnie chora. Czuwałam przy jej łóżku całą dobę, bez przerwy. Bałam się, że nikt nie zaopiekuje się nią tak jak ja. Dziś wiem, że to nie było dla mnie dobre. Że potrzebowałam odpoczynku, chwili wytchnienia, ale nie byłam w stanie sobie na nie pozwolić. To w dłuższej perspektywie odbiło się na moim zdrowiu. Dlatego dziś tak bardzo zależy mi na budowaniu sytemu wsparcia wytchnieniowego w Polsce. Dlatego właśnie staram się mówić głośno o tym, że  opieka wytchnieniowa to nie jest luksus, to absolutna konieczność. 

Skąd nazwa KTOŚ?

Magda Kijańska: Często mówimy, że w trudnych chwilach ważne jest, żeby nie być samemu, żeby KTOŚ był przy nas, KTOŚ zaufany, żeby KTOŚ nam pomógł. Przy mnie w momencie podejmowania decyzji o założeniu fundacji był właśnie taki KTOŚ. Pomyślałam, że to dobra nazwa. Dziś ja sama staram się być takim KTOSIEM dla innych. Mało tego, wierzę, że ten KTOŚ drzemie w każdym z nas, trzeba go tylko w sobie obudzić. To ścieżka zawodowa, na którą skierowało mnie życie. Czerpię z niej ogromną satysfakcję i myślę, że nic w świecie nie dzieje się przypadkiem.